Analizując wzajemne relacje Słońce/Ziemia/Księżyc nie sposób nie uwzględnić dodatkowych elementów, które chociaż nie są wprost obiektami fizycznymi to, wynikają z wzajemnych relacji pomiędzy orbitami Ziemi wokół Słońca i Księżyca wokół Ziemi. Płaszczyzna, na której leży orbita Księżyca jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki (na której leży orbita Ziemi względem Słońca) pod kątem około 5°. Punktu przecięcia się orbity Księżyca z ekliptyką wyznaczają dwa dodatkowe elementy tzw. węzły księżycowe. Wiedza o tych punktach sięga czasów Sumeru. Ruch Księżyca po jego orbicie jest dosyć złożony, chociaż orbita ta może być przybliżona elipsą. W związku z tym interesującym punktem może być apogeum tej orbity, punk w którym odległość Księżyca od Ziemi jest największa. Wielu astrologów uwzględnia ten punk w horoskopach, identyfikując go z Lilith (tak naprawdę pod pojęciem Lilith funkcjonuje kilka definicji). P. Piotrowski tak pisze o roli Lilith (Czarnego Księżyca) w horoskopie [2]: „Można powiedzieć, że Lilith symbolizuje nie tylko mroczna stronę Księżyca, lecz jest swoistym zaprzeczeniem energii lunarnych. Skoro bowiem Księżyc odpowiada za bezpieczeństwo emocjonalne, instynktowną nieświadomość pchająca człowieka do nawiązywania bliskich relacji emocjonalno-opiekuńczych, to Czarny Księżyc wskazuje w horoskopie na rozmaite lęki oraz pierwotna naturę, która została odrzucona i nie zintegrowana, a przez to rządzi się swoimi prawami, które nie są dostępne świadomej kontroli.”
Jak stwierdza Ramaz R. Zacharian [1]:„Węzły księżycowe są wykorzystywane jako wskaźnik astrologii karmicznej we wszystkich szkołach astrologii. Trwałe przejawienia ludzkiej psychiki jest to nie tylko efekt efekt doświadczeń nabytych w poprzednich wcieleniach,lecz także zagadnienia związane z następnymi wcieleniami. Psychika ludzka jest rezultatem połączenia ducha i materii. Duch wciela się w materię, a wówczas pojawia się sprzeczność, która rodzi kompleksy i całe zespoły problemów psychologicznych.”
Na osi węzłów przeszłość i przyszłość jednostki spotykają się w teraz. W wywiadzie (Przyszłość potrzebna od zaraz – TP) Zuzanna Skalska (pracuje jako analityk trendów) zauważa: “Lęk o przyszłość świadczy o tym, że sami sobie nie ufamy, uważamy siebie za słabych. Bo przecież przyszłość …. nie istnieje. To tak jak z definicją wypadku według Kłapouchego, która brzmi: “Wypadek to bardzo dziwna rzecz, nigdy go nie ma, dopóki się nie wydarzy”. Tak samo jest z przyszłością. Jest ona dopiero możliwym wynikiem tego, co zrobimy dzisiaj. Przyszłość jest więc dziś.”
Biorąc pod uwagę powyższe można by było stwierdzić, że przyszłość, to tak na prawdę, najbardziej prawdopodobny kierunek w którym podążać będziemy jutro, a który jest wyznaczony przez sumę doświadczeń z życia zgromadzonych do dziś. Ta suma doświadczeń to to, co wnosi w horoskopie węzeł południowy oraz potencjał horoskopu natalnego, który realizujemy w czasie. Przyszłość, która wchodzi w obszar prognozowania w astrologii, chociaż może być opisywana przez węzeł północny jest tylko prawdopodobieństwem tego co może wydarzyć się jutro jako suma zdarzeń przeszłych. Z punktu widzenia Kłapouchego, jest tylko wypadkiem. Nawiązując do ludowego przysłowia można powiedzieć „Jak sobie pościelesz (węzeł południowy), tak się wyśpisz (węzeł północny)” Nie traktując wspomnianych punktów jako obiektów fizycznych należy mieć jednak świadomość tego, że Księżyc co jakiś czas, w rzeczywistości, przechodzi przez te punkty, a świadczą o tym takie zjawiska na niebie jak zaćmienia Słońca czy Księżyca.
Poniższy rysunek przedstawia kosmogram uzupełniony o elementy związane z orbitą Księżyca: węzły księżycowe oraz Lilith.

Rys_10

Czasami w kosmogramach (głównie szkoła rosyjska) zaznaczana jest jeszcze pozycja Lulu. Jest ten punkt jakby przeciwwagą dla tego co niesie Lilith. W kosmogramie tym pozostała analiza wyznaczenia punktów kardynalnych (Asc, Dsc oraz MC, IC - osie horoskopu), których położenie, nie dość że istotnie, zależy od czasu, to jeszcze od miejsca urodzenia. O ile, najszybszy element fizyczny horoskopu, Księżyc w ciągu doby przemieszcza się o około 13º, to punkty kardynalne „wędrują” przez całe koło horoskopu. Tak więc godzina urodzenia i miejsce urodzenia są istotnymi danymi, które pozwalają określić owo „teraz”, w którym dane jest człowiekowi przyjść na świat. Tematowi temu poświęcony będzie następny wpis.

Cdn.

[1] – Astropsychologia – Ramaz R. Zacharian
[2] – Lilith, Czarny Księżyc – Piotr Piotrowski

Dni księżycowe
Jest jeszcze jeden system oceny Księżyca w kosmogramie, który nam uświadamia możliwość życia zgodnie z rytmami natury. Są to tzw. dni księżycowe. Człowiek umieszczony w pomieszczeniu, w którym nie będzie mógł obserwować zmian dnia i nocy stopniowo przejdzie na życie w rytmie dni księżycowych. Czas trwania jednego dnia księżycowego obejmuje okres od jednego wschodu Księżyca do drugiego. Dni w miesiącu księżycowym może być od 29 do 30. Początek miesiąca księżycowego zaczyna się od nowiu i kończy na nowiu następnym.
Na ogół, pierwszy i ostatni dzień księżycowy mają inną długość niż pozostałe. Pierwszy zaczyna się nowiem i trwa do następnego wschodu Księżyca, zaś ostatni trwa od wschodu do momentu nowiu. Należy zwrócić uwagę na to, że czas wschodu Księżyca bardzo mocno zależy od miejscowości – współrzędnych geograficznych, dlatego przy jego obliczaniu należy mieć je na uwadze. Z drugiej strony, tę samą cechę posiadają punkty kardynalne. Wydaje się więc, że położenie tych punktów w dniach księżycowych może dodatkowo pomóc w opisie potencjału człowieka. Poniższy przykład znajduje dobre potwierdzenie w osobowości, związanego z nim człowieka, i opisie dni księżyca, które zamieszcza Wronski w czwartym tomie swojej “Astrologii Klasycznej”

Rys_09
Mamy tu bowiem:
Asc 21 dniu księżycowym: ”Dziecko urodzone w tym dniu będzie cechować pracowitość, zdolność do pracy, cierpliwość, opanowanie, samodyscyplina.“ Ponieważ dotyczy to JA jednostki to, tak będzie też i ona odbierana przez innych.
MC w 17 dniu księżycowym: “…. daje dobre podstawy do zaczynania nowych i ważnych spraw. … Dziecko, które się urodziło w takim dniu będzie szczęśliwe i osiągnie sukcesy.” Ponieważ dotyczy to MY jednostki to, prognozuje dobrze na jej karierę w życiu sugerując iż będzie ona dotyczyć “nowych i ważnych spraw”.
Dsc w 9 dniu księżycowym: “Dziecko, które urodzi się w takim dniu, czeka długie i twórcze życie.” Należy przypuszczać, że to “twórcze życie” będzie przejawiało się przez intensywne kontakty z TY – drugim człowiekiem.
IC w 4 dniu księżycowym: “Dziecko, które urodzi się w takim dniu może wyrosnąć na wielkiego egoistę …”. Ponieważ dotyczy to WY – korzeni, najbliższej rodziny to, można wnioskować, że więzi rodzinne dla jednostki są na drugim planie w stosunku do jej planów i celów.
Księżyc w zasadzie na szczycie 23 dnia księżycowego: “… wiele w jego życiu zależeć będzie od zdobytej wiedzy, dobroci, oraz od jego stosunku do otaczającego świata.”
Powyższe opisy wzmacnia jeszcze pozycja wstępującego węzła księżycowego (naszego celu w życiu), który ulokowany jest w 2 dniu księżyca wskazując na: “… wyjątkowo sprzyja nauce i badaniom naukowym, rozmyślaniom i odkryciom. … Ten dzień sprzyja różnego rodzaju wyjazdom, delegacjom służbowym,podróżom i to zarówno krótkim i bliskim, jak też długim i dalekim. Ogólnie sprzyja zmianom i transformacjom.”
Kilka słów o właścicielu tego horoskopu: urodzony w Polsce, skończył studia humanistyczne, przebywa od trzech lat poza granicami kraju. Aktualnie pisze pracę doktorancką, na jednej z uczelni zagranicznych, związaną z badaniami wczesnych tekstów chrześcijańskich. Pomocna jest mu w tym znajomość sześciu języków (w tym trzech starożytnych: łacina, greka, hebrajski). Okres wakacji to dla niego podróże po Europie do różnych miejsc, w których będzie pozyskiwał materiały do swojej pracy. Jest weganem. Praktykuje życie monastyczne. I jeszcze wierzy, że da się zmienić świat.
Mamy więc tu: pracowitość, zdolność do pracy, cierpliwość, opanowanie, samodyscyplina; zaczynanie nowych i ważnych spraw; twórcze życie oraz to wszystko co wynika z opisu miejsca pobytu węzła księżycowego.
Chociaż dni Księżyca mają na celu głównie pomagać nam w bieżących sprawach to, wydaje mi się, że również dobrze mogą służyć do określenia potencjału jednostki, tego który bardziej związany jest z tym co ziemskie (punkty kardynalne) niż z tym, co przynależne do nieba, na co wskazują Słońce i Księżyc.

Cdn.

Poniższe opracowanie powstało na podstawie referatu „Astrologia Słońca i Księżyca” wygłoszonego przez autora podczas VI Konferencji Polskiego Stowarzyszenia Astrologów.

Na początku:

14“A potem Bóg rzekł: 15aby wyznaczały pory roku, dni, lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią.> I stało się tak.
16Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze aby rządziło nocą, oraz gwiazdy.
17I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg, że były dobre.

Księga Rodzaju

Jeżeli więc na początku “Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze aby rządziło nocą” to i słuszne wydaje się stwierdzenie, że głównie te dwa ciała mają wpływ na to co dzieje się na Ziemi czyli: “oddzielają światłość od ciemności”. Posadowienie tych ciał w przestrzeni Świata, geometria orbit i prawa czasu pozwalają na to by “wyznaczały pory roku, dni, lata”. Istnieją i gwiazdy do których, u zarania dziejów, człowiek zaliczał i planety. Dopiero z upływem czasu, jak rosła jego świadomość rzeczywistości, w której przyszło mu żyć, człowiek zauważył, że niektóre z tych gwiazd przemieszczają się dosyć szybko na niebie. Wyodrębnił więc te “gwiazdy” personifikując je z bogami, których cechy postrzegał sam w sobie i wśród tych, z którymi przyszło mu żyć, walczyć i doświadczać odejścia (np. Wenus/Miłość, Mars/wojna, Saturn/śmierć). Stosunkowo niedawno (czasy Kopernika, Galileusza, Newtona i Keplera) człowiek zauważył, że Ziemia nie jest czyś wyjątkowym. Podlega takim samym prawom jak i inne obiekty w przestrzeni które identyfikował do tej pory z bogami. “Zobaczenie” planet (Galileusz i jego obserwacja księżyców Jowisza) a następnie odkrycie prawa ciążenia i opisanie ruchu planet pozwoliły człowiekowi uświadomić sobie, że jest tylko drobnym elementem w planie, który wymykał się do tej pory jego postrzeganiu rzeczywistości. Odkąd bogowie zeszli na Ziemię stali się bardziej ludzcy a przez to i ich rola jakby zmalała. Jednak nawet najnowsze badania przestrzeni kosmicznej nie deprecjonują roli tych dwóch dużych ciał jaśniejących, z których tak jak na początku, większe rządzi dniem a mniejsze rządzi nocą. W tym rządzeniu jest ukryty fakt wpływu, oddziaływania. Patrząc na ten wpływ przez pryzmat prawa grawitacji możemy jednoznacznie stwierdzić, iż ów wpływ dla Słońca (ciało jaśniejące w dzień) i Księżyca (ciało jaśniejące w nocy) jest największy. Jeśli wpływ Słońca potraktujemy jako punkt odniesienia to, wpływ na Ziemię pozostałych obiektów (Księżyca i planet) może nam przybliżyć poniższy rysunek:

Rys_00

Przedstawia on siłę oddziaływania grawitacyjnego na Ziemię odniesioną do siły Słońca (na skali pionowej logarytm dziesiętny ze stosunku sił). Jak można zauważyć wpływ Księżyca jest około 200 razy słabszy, a kolejna planeta, Jowisz charakteryzuje się oddziaływaniem około 20000 słabszym. Prawo grawitacji “trzyma na uwięzi” wszystkie elementy układu słonecznego. W szczególny sposób wyróżniony jest tu Księżyc, dla którego “słońcem” jest Ziemia. Nic więc dziwnego w tym, że autor Księgi Rodzaju tak podkreśla rolę tych dwóch świateł.
W dalszej części tego artykułu skupię się głownie na tych dwóch elementach kosmogramu, tym bardziej, że najnowsze badania uczonych pozwalają założyć, że tradycyjnie rozumiany Zodiak nie koniecznie musi pochodzić od gwiazd.

Cdn.