Związek Słońca z węzłami Księżyca.
Związek ten wynika bezpośrednio z geometrii naszego układu słonecznego i dotyczy dwóch płaszczyzn: ekliptyki, którą wyznacza układ Ziemia/Słońce oraz drugiego układu, który tworzy para Ziemia/Księżyc. Analizując astrologiczne właściwości węzłów cały czas powinniśmy mieć na uwadze ten potrójny układ Słońce/Ziemia – Ziemia/Księżyc, w którym Ziemia, z racji naszego na niej „zakotwiczenia”, symbolizuje nas samych.
Gdy pada hasło „Węzeł Księżyca”, to na ogół kojarzymy z nim następujące informacje:
- jest to punk fikcyjny, który wyznacza przecięcie dwóch płaszczyzn: płaszczyzny ekliptyki i płaszczyzny, którą wyznacza orbita Księżyca krążącego wokół Ziemi,
- punkt ten przemieszcza się na kole zodiakalnym ruchem przeciwnym do kierunku ruchu planet (jest w retrogradacji), i po upływie około 18.6 lat powraca na pozycję początkową,
- ponieważ wspomniane płaszczyzny przecinają się w dwóch punktach, to nazywamy je odpowiednio: Węzeł Północny (Wstępujący) – punkt w którym Księżyc, poruszając się po północnej półkuli, przecina orbitę Ziemi wokół Słońca – ekliptykę, i leżący w opozycji do niego Węzeł Południowy (zstępujący) – punkt w którym Księżyc, poruszając się po południowej półkuli, przecina orbitę Ziemi wokół Słońca,
- z węzłami kojarzona jest „karma” – pochodzące z sanskrytu słowo (od karman), które oznacza: dzieło, czyn,uczynek, postępek,
- Węzeł Południowy, to suma naszych uczynków i czynów z którą przychodzimy na świat (czyli to wszystko z czym zakończyliśmy nasze poprzednie życie),
- Węzeł Północny to nasze dzieło, które powinniśmy zrealizować przychodząc obecnie na świat.
Cykl węzłów leżący w przedziale cyklu Jowisza i Saturna (12<18.6<28) oraz powyższa krótka charakterystyka tych węzłów sugerują, że z Węzeł Południowym możemy kojarzyć z drugim Saturnem, zaś Węzeł Północny z drugim Jowiszem w horoskopie.
Analizując astrologiczne właściwości węzłów powinniśmy mieć również świadomość złożoności ich ruchu, któremu nie obce są fazy podczas których porusza się zgodnie z ruchem Słońca czy Księżyca – czyli jak to się zwykle określa jest w ruchu prostym. Rzadko kiedy, osoby rozpoczynające swoją przygodę z astrologią i węzłami Księżyca mają tego świadomość. Zwrócenie uwagi na ten fakt może prowadzić do interesujących wniosków, a do takich, między innymi, dochodzi Suszczynska w swoich opracowaniach poświęconym węzłom. Traktując węzły jako pochodne układu Słońce/Ziemia/Księżyc powinniśmy rozpatrywać przede wszystkim ich relacje ze światłami, tym bardziej, iż dosyć często jesteśmy świadkami tych relacji, które uwidaczniają się podczas zaćmień Słońca lub Księżyca.
Poniższy rysunek pokazuje drogę Słońca na tle drogi węzła północnego. Wybrano taki przedział czasu by uwidocznić pewien cykl, który zapoczątkowuje koniunkcja Słońca z węzłem północnym (żółta linia), i który kończy się na ponownej koniunkcji. Jak wynika z poniższego rysunku do koniunkcji dochodzi w dosyć specyficznym przedziale czasu, podczas którego węzeł wydaje się, iż zatrzymuje się w ruchu – jest w pozycji stacjonarnej. Drugie takie zatrzymanie się ma miejsce podczas opozycji Słońca do węzła północnego – co jest równoznaczne z koniunkcją z węzłem południowym. W tej pozycji węzeł wydaje się oczekiwać nie tyle na Słońce, co na Księżyc. Jeśli zdarzy się, iż oba światła znajdą się w pobliżu takiego punktu stacjonarnego dochodzi do zaćmień, o czym będę pisał w późniejszym terminie.
Analizując wzajemne relacje węzłów i Słońca, można wyróżnić również fazę podczas której Słońce tworzy układ T-kwadrat z osią węzłów. Momenty czasowe tej fazy wyznaczają czerwone linie, które oznaczające drogę Słońca przesuniętą o +/- 90º w stosunku do rzeczywistej – oznacza to, że pierwsza linia związana jest z drogą Słońca przez znak Lwa, druga zaś przez znak Wodnika.
W tych punktach węzły poruszają się z maksymalną prędkością zaś okres czasu +/-14 dni, w odniesieniu do tych punktów, to okres w którym węzły są w „czystej” retrogradacji. Wagę tego okresu podkreśla Suszczyńska – nazywa tę fazę ruchu węzłów Fazą Retro.
